Nika, którą znam, jest nie tylko scenografką, malarką, ilustratorką i autorką książek dla dzieci. Jest artystką. W każdym tego słowa znaczeniu. Całą sobą i w każdej minucie życia. Gdy w ramach odpowiedzi na pytanie wysyła, adekwatny do sytuacji, rysunek 2wilków… gdy dobiera kolor talerza do barwy i struktury sałaty… gdy wciska na nos tandetne, czerwone […]
To ja – Duch. A właściwie Duchlińska, a dokładnie – Jaworowska-Duchlińska. Może całym zdaniem? Nazywam się Nika Jaworowska-Duchlińska. Pracuję w teatrze, ale nie zobaczycie mnie na scenie. Jestem scenografem. Projektuję dekoracje i można powiedzieć, że znam teatr „od podszewki” (czasem wręcz dosłownie!).
Zdarzyło mi się siedzieć w pustym teatrze. Pamiętam niepokojące uczucie niemej obecności niezmaterializowanych ciał, siedzących obok, przepychających się między rzędami i snujących się po scenie. Jak zbuntowane cienie, które uciekły właścicielom, by wypracować własny sposób poruszania się i indywidualną mowę ciała.
Reflektor błysnął, na skrzypiące deski opadał kurz. Przez widownię przeszedł cichy pomruk niedowierzania. Rafaellini zniknął, a z jego kapelusza wyszło TO.
Rysunek inspirowany tekstem „Kaczki Jana Dormana”.
Wybitny pedagog Jan Dorman założył, w 1945 roku, Międzyszkolny Teatr Dziecka w Sosnowcu – przestrzeń ekspresji młodych ludzi, którym II wojna światowa odebrała radość dzieciństwa. Wspólne tworzenie i odgrywanie spektakli miało wartość edukacyjną i wychowawczą, przede wszystkim jednak pozwalało otrząsnąć się z traumy, umożliwiając dzieciom rozwój poprzez niczym nieskrępowaną zabawę.
Rysunek inspirowany wpisem „Dwie Niny”.
Nina codziennie wieczorem wygląda przez okno swojego mieszkania na drugim piętrze, by dostrzec dziecko, którym kiedyś była. Tęskni za nim, ale nie umie go odnaleźć. Szukała już wszędzie: na zakurzonym strychu w domu babci, na starych zdjęciach, w kupce piasku, który kiedyś był piaskownicą i w spróchniałej szopie służącej dawniej za twierdzę. Nigdzie jej nie […]
Rysunek inspirowany tekstem „Przygody Alicji w lustrze”.