Gdy matka lubi opowiadać bajki, a córka lubi ich słuchać nie pozostaje nic innego jak zrobić z nich pomost, łączący świat dziecka ze światem rodzica. Nie po to, by budować na nim dom lecz po to, by po nim przejść, wziąć dziecko za rękę i przeprowadzić na drugą stronę – ku dorosłości.
Rysunek inspirowany tekstem „Dokąd idziesz Czerwony Kapturku?”.
Areszt Śledczy w Warszawie-Białołęce nie wyróżnia się niczym szczególnym. Szare mury. Zakratowane okna. Drut kolczasty zamiast ogrodzenia, oddzielający dwa światy. I Czerwony Kapturek, który wybrzmiał szczególnie mocno.
Rysunek inspirowany tekstem „Cienka czerwona linia”.
Na przełomie 2015 i 2016 roku Joanna Piekarska odwiedzała, raz w tygodniu, Areszt Śledczy w Warszawie-Białołęce. Spotykała się z osadzonymi – mężczyznami – rodzicami, którym opowiadała bajki.
Amelia zabrała swój niebieski parasol, wychodząc z domu, bo od rana zanosiło się na deszcz. Gdy tylko go otworzyła, jesień spadła jej na głowę.
Dokąd idziesz Czerwony Kapturku? Nie widzisz szeroko otwartej paszczy wilka? Jego żółtych ślepi wpatrzonych w ciebie jak w kawałek mięsa? Nie czujesz jego zatęchłego oddechu i parującego ciepła wielkiego cielska? Nie boisz się? Nie mogę – powiedziała dziewczynka, głaskając wilka po szorstkim łbie.
Rysunek inspirowany tekstem „Podwójne życie Czerwonego Kapturka”.
Wielu pisarzy wzięło na warsztat baśń o Czerwonym Kapturku, niejednokrotnie osłabiając jej tragiczny morał, a nawet ośmieszając naiwną fabułę. Pozbawiano dziewczynkę sprytu, własnej woli i bezkarnie manipulowano jej losami. Aż w końcu zamknięto ją w baśniach postmodernistycznych i kazano grać w wielu spektaklach naraz. Za każdym razem według innego scenariusza.