Jakież piękne koło zatoczyłam… Stojąc na schodach Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego patrzyłam na gmach Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie, w którym 26 lat temu ówczesny Rektor Jerzy Stuhr otwierał wystawę moich rysunków satyrycznych. zdjęcia: Nika Jaworowska-Duchlińska
Duchy bywają różne. Mogą być złośliwe, przerażające, sympatyczne, dowcipne, melancholijne, płaczliwe albo nieśmiałe. Niektóre z nich są tak chude, że bez trudu przechodzą przez dziurkę od klucza albo przez szparę pod drzwiami. Inne, okrągłe jak dynie jesienią, przenikają przez ściany i włóczą się bez celu po nocach. Są i takie, które przemieszczają się tylko rurami […]
Rysunek jest uzupełnieniem tekstu „Zrobić Ducha na szaro”.
Nika, którą znam, jest nie tylko scenografką, malarką, ilustratorką i autorką książek dla dzieci. Jest artystką. W każdym tego słowa znaczeniu. Całą sobą i w każdej minucie życia. Gdy w ramach odpowiedzi na pytanie wysyła, adekwatny do sytuacji, rysunek 2wilków… gdy dobiera kolor talerza do barwy i struktury sałaty… gdy wciska na nos tandetne, czerwone […]
To ja – Duch. A właściwie Duchlińska, a dokładnie – Jaworowska-Duchlińska. Może całym zdaniem? Nazywam się Nika Jaworowska-Duchlińska. Pracuję w teatrze, ale nie zobaczycie mnie na scenie. Jestem scenografem. Projektuję dekoracje i można powiedzieć, że znam teatr „od podszewki” (czasem wręcz dosłownie!).
Zdarzyło mi się siedzieć w pustym teatrze. Pamiętam niepokojące uczucie niemej obecności niezmaterializowanych ciał, siedzących obok, przepychających się między rzędami i snujących się po scenie. Jak zbuntowane cienie, które uciekły właścicielom, by wypracować własny sposób poruszania się i indywidualną mowę ciała.