Aktorka Wrocławskiego Teatru Współczesnego Zina Kerste oraz pedagożka i trenerka kreatywności Ewa Lamberska złożyły, w listopadzie 2019 roku, wniosek o przyznanie grantu ministerialnego w programie Edukacja Kulturalna. Otrzymały prawie całą wnioskowaną kwotę, którą miały przeznaczyć na cztery cykle warsztatów kulturalnych. Motywem przewodnim stała się baśń o Czerwonym Kapturku.
Scena Ciśnień 29 września 2018 Wrocławski Teatr Współczesny wystawił premierowy spektakl „Garbus” Sławomira Mrożka w reżyserii Marka Fiedora. Gościnnie na deskach Teatru Capitol. W siedzibie WTW na Rzeźniczej 12 trwa remont do końca roku.
Nika, którą znam, jest nie tylko scenografką, malarką, ilustratorką i autorką książek dla dzieci. Jest artystką. W każdym tego słowa znaczeniu. Całą sobą i w każdej minucie życia. Gdy w ramach odpowiedzi na pytanie wysyła, adekwatny do sytuacji, rysunek 2wilków… gdy dobiera kolor talerza do barwy i struktury sałaty… gdy wciska na nos tandetne, czerwone […]
To ja – Duch. A właściwie Duchlińska, a dokładnie – Jaworowska-Duchlińska. Może całym zdaniem? Nazywam się Nika Jaworowska-Duchlińska. Pracuję w teatrze, ale nie zobaczycie mnie na scenie. Jestem scenografem. Projektuję dekoracje i można powiedzieć, że znam teatr „od podszewki” (czasem wręcz dosłownie!).
Zdarzyło mi się siedzieć w pustym teatrze. Pamiętam niepokojące uczucie niemej obecności niezmaterializowanych ciał, siedzących obok, przepychających się między rzędami i snujących się po scenie. Jak zbuntowane cienie, które uciekły właścicielom, by wypracować własny sposób poruszania się i indywidualną mowę ciała.
Reflektor błysnął, na skrzypiące deski opadał kurz. Przez widownię przeszedł cichy pomruk niedowierzania. Rafaellini zniknął, a z jego kapelusza wyszło TO.
Rysunek inspirowany tekstem „Kaczki Jana Dormana”.
Wybitny pedagog Jan Dorman założył, w 1945 roku, Międzyszkolny Teatr Dziecka w Sosnowcu – przestrzeń ekspresji młodych ludzi, którym II wojna światowa odebrała radość dzieciństwa. Wspólne tworzenie i odgrywanie spektakli miało wartość edukacyjną i wychowawczą, przede wszystkim jednak pozwalało otrząsnąć się z traumy, umożliwiając dzieciom rozwój poprzez niczym nieskrępowaną zabawę.
Alicja przegląda się w Krainie Czarów jak w lustrze. Wiktoriańska dziewczynka, w ciasnym gorsecie sztywnych zasad i norm zachowania, widzi swój świat kompletnie obrany z sensu.