– Karp! Żywy karp! – rozległo się głośne wołanie za oknem. Zerwał się jak poparzony, uderzając głową w sufit. W tym roku miał szczęście – spał na górze łóżka piętrowego, co zapewniało mu minimum prywatności. Zalegający na niższym poziomie wujek wydawał z różnych otworów ciała dźwięki, które nie wróżyły nic dobrego.
Sanie Świętego Mikołaja, o wdzięcznej nazwie Pędzące Rzondło, rozbijają się w Lesie kilka dni przed Wigilią. Sytuacja wydaje się beznadziejna: w tym roku prezentów nie będzie. Zwabione hałasem i świeżą krFią wilki pojawiają się pod choinką. Czy mają dobre zamiary?
Ubrani w efekt komunistycznej globalizacji odzieżowej – flanelową koszulę w kratę i wełniane ogrodniczki lub wydziergany na drutach sweterek i spodnie na szelkach czekaliśmy w kolejce do Mikołaja. Wszyscy. My, dzieci PRL’u 6 grudnia traktowaliśmy poważnie.
Fantazje Wielkiej Mocy: zróbcie sobie jaja na Święta. Wesołych!